لوله های لخته انواعی از لوله‌های آزمایشگاهی پر مصرف در خون‌گیری هستند. این لوله ها دارای ذرات سیلیس هستند که لخته شدن را فعال می کنند. دیواره های لوله با لایه سیلیکونی پوشانده شده است که باعث لخته شدن سریع‌تر نمونه خون و جلوگیری از اثر همولیز می‌شود. پس از سانتریفیوژ، سد ژل بین سرم و سلول های خونی قرار می‌گیرد و باعث جداسازی آسان سرم و حفظ خصوصیات بیوشیمیایی اصلی خون می‌شود. این لوله‌ها دارای در پوش قرمز هستند.
البته برخی از انواع لوله‌های لخته نیز دارای ژل برای جداسازی سرم هستند که دارای درب زرد می‌باشند. آن‌هایی که فاقد ژل جداکننده هستند به طور بالقوه در تست های تشخیصی حساس مفیدتر هستند.
لوله‌های فعال کننده لخته مبتنی بر ترومبین با در نارنجی رنگ عرضه می‌شوند. این لوله ها در مقایسه با انواع پوشانده شده با سیلیس سرعت بالاتری در ایجاد لخته دارند. در لوله‌های پوشش داده شده با سیلیس در عرض ۳۰ دقیقه لخته تشکیل می‌شود، در حالی که لوله های نارنجی در عرض ۵ دقیقه لخته ایجاد می‌کنند. آن‌ها عمدتاً برای آزمایشات اورژانسی که به سرعت مورد نیاز هستند، استفاده می‌شوند. لوله‌های حاوی ترومبین تنها برای تست های بیوشیمی استفاده می‌شوند و کاربرد هماتولوژی ندارند. اندازه گیری فاکتوررهایی مثل آهن، TIBC، فولات، B12، بیلی روبین و غیره از موارد کاربرد این لوله‌های آزمایش است.
